Μόλις είδα στην τηλεόραση μια εξομολόγηση ενός γνωστόυ ηθοποιού για την περιπέτεια του με τον καρκίνο.Πόσο διαφορετικά είδε την ζωή μετά απο αυτό, πόσο άγχος είχε για τους λογαριασμόυς που πρέπει να πληρωθούν για το αν θα βρεί δουλειά,για όλα τα καθημερινά άγχη της ζωής και πως κατάλαβε πως όλα είναι μάταια.Δέν πρέπει να αγχωνόμαστε για όλα αυτά.Αυτά που του λείπουν τώρα είναι οι φίλοι του , ο ήλιος,να περπατήσει για λίγο στην θάλασσα. Τα στερείται όλα αφού πρέπει να είναι έγκλειστος για να μην επειδεινωθεί η κατάσταση του. Μιλάει με θάρρος και αισιοδοξία όμως. Έτσι όπως πρέπει να αντιμετωπίζουμε όλοι μας την ζωή.
Θα δανειστώ κάποια λόγια του Ελύτη απο "Τα ρω του έρωτα" Λόγια που έχει τραγουδήσει καταπληκτικά η Ελευθερία Αρβανιτάκη.
Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
Άλλα είν' εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα
Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν τα κυνηγά
Πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου