Μικρή ζωή.

Χθες μπροστά στα μάτια μου είδα να διαδραματίζεται μια απο τις μεγαλύτερες τραγωδίες. Είχα πάει για ένα καφέ στην περιοχή των Φοινικούδων στην Λάρνακα.Μόλις είχα παρκάρει άρχισε το αυτοκίνητο να κουνιέται απο τον δυνατό άνεμο και να ξεκινά μια απότομη δυνατή βροχή.Περίμενα να ηρεμήσει για να μπορώ να κατέβω .Καθώς προχωρούσα βλέπω πολύ κόσμο μαζεμένο ,αστυνομία,οχήματα της πυροσβεστικής ασθενοφόρα. Ένας τεράστιος γερανός έπεσε μέσα στον δρόμο και καταπλάκωσε δύο αυτοκίνητα που κινούνταν κανονικά. Κανείς δεν μπορούσε νε μάθει ακριβώς πως ήταν οι άνθρωποι μέσα στο αυτοκίνητο παρα μόνο όλες τις υπηρεσίες καθώς και απλούς ανθρώπους να προσπαθούν να απεγκλωβίσουν τους ανθρώπους κόβωντας την οροφή του διελυμένου αυτοκινήτου.Μετά απο πολλές ώρες προσπάθειες ακούω χειροκροτήματα και τα πρώτα ασθενοφόρα να φεύγουν. Ένιωσα αισιόδοξη,πως μέσα στην ατυχία τους αυτοί οι άνθρωποι φάνηκαν τυχεροί και τα τραύματα τους θα ήταν μικρά.Για να φτάσω σπίτι και να ακούσω πως η μια γυναίκα Αγγλοκύπρια υπέκυψε στα τραύματα της,και τα υπόλοιπα τρία άτομα είναι πολύ σοβαρα τραυματισμένοι. Η στεναχώρια μου και το σοκ μου ,δεν περιγράφονται.Πόσο άδοξα και απότομα μπορέι να κοπεί το νήμα της ζωή σου. Σκέφτομαι πόσο έντονα πρέπει να ζούμε την κάθε μας στιγμή,πώς πρέπει να κάνουμε ότι νιώθουνε σαν μαν υπάρχει αύριο.να λέμε Σ´αγαπώ στους γονείς μας,στους φίλους μου, συνέχεια,όποτε το νιώθουμε,να μαστε καλοί άνθρωποι γιατί πραγματικά η ζωή είναι τόσο μικρή που οι αμφιβολίες ,οι κακεντρέχιες και τα Αν δεν χωράνε.Συλλήπητήρια στην οικογένεια,δύναμη σε αυτούς που έμειναν πίσω. Τι άλλο μπορώ να πώ.