Oι μεγάλες αγάπες πάνε στον παράδεισο....ή στην κόλαση.

Συζητούσα με μια φίλη.Μια φίλη που είχα ξεχάσει πως είναι να χαμογελάει χωρίς να αγχώνεταi για το τι θα γίνει μετά, χωρίς να αγχώνεται αν πρέπει να γελάει γιατί μέσα της δεν είναι καλά ,έιναι θυμωμένη ,είναι πληγωμένη αλλά δηλώνει ερωτευμένη. Δήλωνε,νόμιζε! Ζούσε ένα μεγάλο έρωτα που ήταν παθιασμένος και οι καβγάδες ήτανε μεγάλοι δικαιωλογώντας το ,πως έτσι είναι αυτοί οι έρωτες, σε όλα τους έντονοι. Με την διαφορά πως μόνο στους καβγάδες ήταν έντονοι, σε όλα τα άλλα χλιαροί. Σε ένα έρωτα, μια αγάπη, κλαίς πιο πολλές φορές απο όσες χαμογελάς ,είσαι αγχωμένη για το τι θα σου πεί που θα σε νευριάσει για ακόμη μια φορά η περιμένεις πότε θα τον δείς για να χωθείς απλά στην αγκαλιά του ; Αυτές τις ερωτήσεις κάναμε στην φίλη μου, αλλά απάντηση καμία, αυτός πάντα θα ήτανε δικαιολογημένος "Μα ίσως είμαι κι εγώ υπερβολική, τον πιέζω"΄.'Οχι αγάπη μου, δεν τον πιέζεις,τον αγαπάς ,και αυτός απλά δεν μπορεί να αγαπήσει, γιατί ναι κάποιοι ανθρώποι δεν έχουν μάθει να αγαπάνε ,δεν θέλουν να αγαπάνε τίποτα άλλο, μόνο τον εαυτό τους. Και δεν έχουν μάθει να δέχονται την αγάπη, το εκλαμβάνουν ως κάτι ύποπτο ,κάτι περίεργο.
  Και ο καιρός περνάει ,ναί θα αλλάξει ,θα του δώσω ακόμη μια ευκαιρία ,θα αλλάξει.Μην βλέπωντας όμως πως στην πορεία το μόνο που άλλαζε ήταν ο εαυτός της.Μετατρέπωντας τον εαυτό της ,σε αυτό που δεν άντεχε να βλέπει σε εκείνον. Μίζερη,αγχωμένη, να μην θέλει να κάνει πράγματα, να τους διώχνει όλους απο δίπλα της γιατί τον αγαπούσε, ίσως τόσο που η δική του συμπεριφορά φαινότανε η σωστή. Και αυτά να διαρκούν μέρες, μήνες ,χρόνια .Μέχρι που γίνεται η έκρηξη .Σπάς. Πέφτεις εντελώς στο πάτο βλέπωντας την ουσιά, την δικιά του ουσία ,που είναι..ΚΑΜΙΑ!Τότε παίρνεις τους ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν, απο το χέρι για να ξαναανέβεις ψηλά,φτάνωντας εκέι που ήσουνα,ξαναβρίσκωντας την ηρεμία της ψυχής σου, το χαμόγελό σου και το αληθινό νόημα της ζωής. Αφήνωντας αυτόν στον πάτο ,να αποφασίσει μόνος του πότε θέλει να ξανασηκωθεί, χωρίς εσένα όμως,πιάνωντας κάποιον άλλο απο το χέρι.  Αυτό επέλεξε να κάνει η φίλη μου ,γι αυτό φτάσαμε στο σημείο να είμαστε μπροστά απο το τζάκι μιλώντας και κλαίγοντας...αυτή την φορά απο τα γέλια. Μπορούσε και αυτή να μείνει μαζί του στον πάτο ζώντας αυτόν τον "Παράφορο έρωτα " .Την απόφαση την πήρε μόνη της. Ναι ένας έρωτας μπορεί να σε καταστρέψει, μπορεί όμως να σε κάνει και καλύτερο άνθρωπο. Μπορεί να συνδυάσει και τα δύο, όπως έκανε στην φίλη μου. Την κατέστρεψε και τώρα βλέπει την ζωή διαφορετικά, τον έρωτα διαφορετικά ,την ουσία στα πράγματα ,την απόλυτη αγάπη . Καί χαίρομαι που είμαι δίπλα της για να την ζήσω ,γιατί αυτό το χαμόγελο που βγαίνει τώρα είναι πιο σημαντικό απο ποτέ,αυτός ο δυναμισμός που τώρα μου εμπνέει είναι βαθύς και ουσιαστικός. Αφιερωμένο.